کد مطلب:173070 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:179

الگوی صبر و مقاومت
گرچه افراد زیادی در به دوش كشیدن رسالت فرهنگی و پیام رسانی خون شهیدان كربلا سهیم هستند، اما آن كه در میان آنان از همه بیشتر درخشید و بیشترین مصیبت را تحمل كرد، حضرت زینب كبری علیهاالسلام است. به حق می توان آن بانوی بزرگ را «ام المصائب» نامید.

آن حضرت جدا از سختی هایی كه در فراق جد و پدر و مادر و برادر خود متحمل شد، تنها در قضیه ی عاشورا، به خون غلتیدن بیش از بیست نفر از نزدیك ترین افراد خانواده خود را به چشم دید. از این رو، مادر سه شهید، خواهر شهید، عمه ی شهید و خاله ی شهید هم هست.

از سوی دیگر دشواری سرپرستی كاروان اسیران از كربلا تا كوفه و از كوفه تا شام و ایراد خطبه در این دو شهر نیز به دوش او بود. آری زینب


كبری پس از تحمل شهادت شهیدان كربلا و تحمل رنج اسارت در كاخ یزید، با ایراد خطبه ی آتشین و افشاگرانه و مستند خود، یزید و یزیدیان را به هراس انداخت. در بخشی از این خطبه ی تاریخی آمده است:

ای یزید، به خدا سوگند ( با این جنایت هایی كه انجام دادی ) جز پوست بدن خود را نشكافتی و جز گوشت تن خود را پاره پاره نكردی، گمان مبر كسانی كه در راه خدا كشته شدند، مرده اند، بلكه آنان زنده اند و در پیشگاه پروردگارشان روزی می خورند. این را هم بدان، آن كسانی كه كار را برای تو فراهم ساخته، تو را بر گروه مسلمانان سوار كردند، به كیفر خود خواهند رسید و بدانید كه ستمگران را بد كیفری در پیش است. قدر و مقام تو را بسیار پست می دانم. بدان كه رأی و تدبیر سست و روزگارت اندك و انگشت شمار و جمعیت تو رو به پراكندگی است، در آن روز كه منادی فریاد زند:

الا لعن الله علی الظالمین؛ همانا لعنت خدا بر ستمكاران باد. [1] .

ایراد خطبه ای چنین گیرا و بی باكانه در دربار كسی كه خود را امیرمؤمنان جهان اسلام آن روز می داند و كشورهایی چون ایران، عراق، عربستان، تركیه و... را زیر سلطه دارد، نشانه ی چیست؟ آیا جز شجاعت و آزادگی و صبر و مقاومت است؟

بردباری در پیشگاه او شرمنده است.در تاریخ بشر زنی به شكیبایی زینب علیهاالسلام نیامده است. او با كمال تسلط بر نفس در انجام برنامه ای كه از سوی برادر برای اجرای آن مأموریت داشت كوشید و با كمال متانت تلاش كرد. [2] .



[1] رسولي محلاتي، نگاهي كوتاه به زندگي زينب كبري، ص 97 - 95.

[2] محمد فاكر ميبدي، امام خميني ( ره ) و فرهنگ عاشورا ( مجموعه ي ملاقات ) ، دفتر دوم، ص 469.